آتش یخ(خانم ریحانی)
حدودا" ده دقیقه پس ازگذشتن از ایست بازرسی کولاک شروع شد
باد تندی که می وزید در میان دانه های برف موج می ا نداخت و آن ها را روی هم می انباشت. مه و سفیدی یکدست برف چنان بود که خط جاده را به زحمت تشخیص می دادم.باید قبل ازبسته شدن راه گردنه را رد می کردم اما نمی شد سریعتر رفت. دستهایم را به هم مالیدم.سر انگشتانم یخ کرده بودهمین طور نوک بینی ام.از سال قبل بخاری ماشین خراب شده و من امروز و فردا کرده بودم.چه می دانستم اینطور می شود؟وقتی نرسیده به پلیس راه دیدم ماشین ها یا کنار زده یا سر و ته می کردند شستم خبردار شد .صد متر جلوتر دو افسر عرض جاده را بسته و ماشین ها را بر می گرداندند. با وجود این که نه عجله ای داشتم نه کار خاصی اما دو سه ساعت راه ارزش یک شب علافی را نداشت خصوصا" که از دست هوشنگ هم کلافه بودم.شیشه را پایین کشیدم.
_:" خسته نباشید جناب!"
_:" بکش کنار آقا جاده بسته است."
_:" ولی قربان من از این بدترش تو راه نموندم. در ثانی حتما" باید بروم .خانمم عمل داره از دیروز بستری شده!"
_:"بار چی داری؟"
_:" ندارم .سر ظهری تحویل دادم."
مدارکم را خواست. نگاهی انداخت و گفت:"خیلی خب....برو به سلامت!"
هوا همچنان سردتر می شد .ترمز کردم.شیشه ی نفت را از جعبه بغل برداشتم و زدم بیرون. سرما تیز و برنده بود.ژاکتم را محکم به خودم پیچیدم .هر دانه برفی که به صورتم می خورد پوستم را خراش می داد .چشمهایم را تقریبا" بسته بودم .به طرف باک رفتم .برف روی کفشهایم را پوشاند سرد و نرم .در باک را که باز کردم سر فلزی اش به دستم چسبید .نفت را داخل باک خالی کردم.برگشتم .با پنجه ی پا چند ضربه به چرخ جلو زدم تکه های فشرده ی برف روی زمین ریخت. خودم را کشیدم توی ماشین .همه جا در سفیدی گم شده بود.با خودم گفتم:"کدوم آدم دیونه تو این هوا می زنه به جاده!"
راه افتادم .بعد از گردنه می افتادم توی سرازیری و بعد از این هوای لعنتی خلاص می شدم.
می خواستم ماشین را چند وقتی بدهم دست هوشنگ خودم دستی به سر و روی خانه بکشم و کار بنایی را یکسره کنم اما مردک همه اش دنبال دله دزدی بود .امروز یک ساعت با صاحب بار کل کل کردم که بابا این دو تا کارتن موقع بارگیری گم و گور شده .سرویس قبل هم که فرستادمش جلفا از کرایه بار زده بود.سر ظهری عذرش را خواستم.حسابی جا خورد .خودش را زد به آن راه وپرسید:" چرا مگه چی شده؟"من هم به رو نیاوردم و گفتم:"خواهر زاده م خدمتش تموم شده می خواد بیاد رو ماشین" حالا باید دنبال شاگرد می گشتم...
یک لیوان چای برای خودم ریختم.لیوان رانزدیک لب هایم بردم وگذاشتم تابخارش بینی وگونه هایم راگرم کند.نگاهم به جاده بود.ردهیچ ماشینی بررویش پیدانبود.دورتا دورچشم گردانم.تپه های پر شیب وزمین های نا صا ف که زیر این برف سنگین پف کرده بود ند.از قرار من و ما شینم تنها موجودات زنده ی آن اطراف بودیم. کمی بعد همانطور که همه ی حواسم به راه بود سیاهی مبهمی پیدا شد.اول از همه فکر گرگ به ذهنم رسید. روی فرمان خم شدم و به دقت نگاه کردم .زوزه ی باد با فشار از لای درز شیشه به داخل می آمد و مضاعف می شد.فکر کردم شاید اشتباه می کنم .ولی نه ...کسی کنار جاده ایستاده بود. برف پاک کن یک ریز کار می کرد و دانه های خشک برف را کنار می زد.از دور چند بوق زدم و چراغ دادم.کمی جلوتر نقطه ی سیاه کاملا"مشخص شد _:" اوه...یک زن! اینجا؟" دوباره بوق زدم.همان طور بی حرکت به ماشین چشم دوخته بود.ترمز کردم.زنی قد بلند و مرتب پیچیده در چادر مشکی. در ماشین را باز کردم که سوار شود .سرما هجوم اورد.زن هما نطور در جا ایستاده و فقط نگاهم می کرد.تعجب کردم.چرا سوار نمی شد؟نمی خواست؟منتظر کسی بود؟ گفتم :"آبجی بیا بالا .از ماشین دیگه ای خبر نیست." نگاهش گیرا و عجیب بود.لب هایش تکان خورد.انگار می خواست چیزی بگوید و نمی توانست.چشمهایش پر اشک شد پر التماس. ناگهان تشخیص به سراغم آمد:" خدای من....سرماش زده!" سریع خودم را به طرف در کشاندم و خم شدم. دستم را به طرفش دراز کردم و گفتم:"دستتو بده به من" بیفایده بود.معطل نماندم.بازویش را چنگ زده و به طرف بالا کشیدمش.انگار کسی او را گرفته و رها نمی کرد. کفش هایش به زمین چسبیده بود.بار دوم محکم تر کشیدم.بدن سرد و یخ زده اش از جا کنده شد.نشاندمش روی صندلی و در را بستم.چیزی سنگین روی پایم افتاد.نگاه کردم.کیفش بود.نمی دانستم چه کنم؟هول شده بودم.دستم را روی صورت کبود رنگش گذاشتم و فشار دادم.بعد چند سیلی آهسته زدم.پلک زد.سریع ژاکتم را در آورده و رویش انداختم.پتوی روی صندلی ام را برداشته دور پاهایش پیچیدم و بعد پیک نیک را از زیر صندلی شاگرد بیرون کشیده و روشن کردم.سرش روی پشتی صندلی افتاده بود.چشمهایش نیمه باز بود بی حال بی حا ل.دستهایش را در میان دستهایم گرفتم و سعی کردم با نفسم گرمشان کنم.حلقه ی کوچک و ظریفی به دست داشت.ناخن هایش خون مرده و کبود بود. دقیقه ای بعد لرز بدنش را گرفت.ترسیدم.نیم خورده ی چایم را کف ماشین خالی کردم و چای تازه ریختم:"یه قورت چای بخور گرم بشی." سرش را پس کشید .لیوان را روی لب هایش گذاشتم و کج کردم .نگاهش هراسان بود. برای اولین بارفکرم از اتاقک کابین فراتر رفت.دلم شور افتاد. اگر اتفاقی می افتاد و همه کاسه کوزه ها به سر من می شکست چه؟باید زودتر او را به جایی می رساندم. روی صندلی جا به جا شدم و دعا کردم طوری نشود .راه افتادم.همه ی حواسم به او بود و هوا را فراموش کرده بودم.رنگی از خاکستری تیره همه جا پهن شده و روی برف ها سایه انداخته بود.آخرین پیچ راه بود.دنده عوض کردم.کم کم از قسمت کوهستانی خارج می شدیم. یک چشمم به او بود یک چشمم به راه .یاد زن های ایستگاه چهل چشمه افتادم که با تاریک شدن هوا می آمدند لب جاده دنبال تور کردن راننده ها.آخرین بار که شب را آنجا ماندیم یک پیرزن معتاد می خواست به زور ما را ببرد خانه اش.می گفت:"برا دخترام"...لعنتی...فکر کنم هوشنگ هم از خجالت من بود که نرفت. ولی این...نه. به این حرف ها نمی خورد.کیفش با زیپ باز کف ماشین افتاده و دسته ای کاغذ لوله شده از آن بیرون زده بود. نفس بلندی کشید. با نگرانی نگاهش کردم.به نقطه ای خیره شده بود. انگار چشمش راه می دید. دوباره از ته دل نفس بلندی کشید بعد یکباره زد زیر گریه.ناخود آگاه کوبیدم روی ترمز. ماشین روی برفها سر خورد و به طرف شانه ی راه کج شد. ترمز را تا ته گرفتم و فرز فرمان را چرخاندم. بار خالی کامیون یک وری شد. هول شدم. دوباره فرمان را برگرداندم.چرخ های عقب سمت چپ از زمین بلند شد و دوباره پر صدا به زمین نشست.ماشین با تکان های شدیدی از جاده خارج شد به تکه سنگ بزرگی برخورد و خاموش شد. دنده را خلاص کردم. تمام بدنم سست شده بود. به صندلی تکیه دادم و چشمهایم را بستم . دستهایم می لرزید. ذهنم شلوغ بود. خدایا چه می کردم؟ زن گریه ی ناتمامش را از سر گرفت. با آستین شیشه ی جلو را پاک کرده و بیرون را نگاه کردم. آسمان شب به زردی می زد.باد زیر نور چراغهای ماشین دانه های ریز و درهم برف را به هر سو می پراکند. از دور چراغهای یک روستا به چشم می خورد. کمی جلوتر نیسانی که از شهر می آمد به طرف روستا راه کج کرد. بیرون آمدم.باد سر شب دیوانه وار زوزه می کشید. سوز هوا گزنده بود. یقه ی ژاکت را بالا کشیدم چراغ دستی را روشن کرده و دور و بر را دید زدم. جاده با شیب ملایمی در دل دشت پیش می رفت و من حسابی شانس آورده بودم.ماشین در عرض جاده اریب شده و در شانه ی خاکی به سنگ بزرگی گیر کرده بود. باید زیر چرخ جلو را هموار می کردم بعد دنده عقب می گرفتم و ماشین را سر راست می کردم. بیل را از روی باربند برداشتم و دست به کار شدم. چند تکه سنگ بزرگ را به زحمت کنار زدم و بعد سعی کردم شیار کنار جاده را پر کنم. زمین سفت و یخ زده بود و دستهایم حس نداشت. اگر به خاطر او نبود حسابی به خودم بد و بی راه می گفتم. می توانستم به جای گیر کردن در این وضع لعنتی کنار شعله ی بخاری روی تخت یک مهمانپذیر لم داده باشم یا حتی همان جا –پلیس راه- شب را توی ماشین می خوابیدم. در عوض حالا توی این سرما و بوران نفس گیر وسط بیابان او زنده توی ماشین نشسته بود.حتی بدتر از این هم که می شد جای حرف نداشت. درد دستهایم قابل تحمل نبود.به زحمت در ماشین را باز کردم. فلاسک را برداشتم و پریدم پایین. دستهای یخ زده ام را با کمی چای شستم. داغی اش را حس نکردم فقط دستانم مورمور شد و نوک انگشتهایم تیر کشید. برف سر و رویم را تکاندم و نشستم پشت فرمان. وقتی راه افتادم زن آرام تر شده بود. گرمای پیک نیک با آن نور نارنجی لرزان غنیمتی دلچسب بود. روی صندلی جابه جا شد و راحت تر نشست .پتو از روی پاهایش سر خورد وروی لبه پیک نیک افتاد.تا خم شدم پتو را با لا کشید وبا چشمهای پف کرده اش نگاهم کرد. پرسیدم:" بهتر شدی؟" برای اولین بار به حرف آمد:"باورم نمی شه اینجام. باورم نمیشه زنده م. شما زندگیمو نجات دادین" صدایش لرزید و با گریه ادامه داد:"قبل از سرما داشتم از ترس می مردم. ترس از حمله ی گرگا. فکر کردم دیگه هیچ وقت بچه مو نمی بینم. تا آخر عمر مدیون شمام. خیلی تو زحمت افتادین." مقنعه اش را جلو کشید و مرتب کرد. جوان تر از آن بود که بچه ای داشته باشد. گفتم:"نه برای من زحمتی نبود. ولی تو واقعا" تو این هوا اومدی روستا؟معلمی دیگه آره؟" با سر تایید کرد و گفت:"صبح هوا خیلی بد نبود. فکر نمی کردم این طور بشه. هوا یه دفعه ای برگشت. " _:"جاده اونم تو زمستون شوخی بردار نیست. با این برف باید تو روستا می موندی. "
_"یکی ازمادرا خیلی اصرارکرد بمونم. نمی دونید چقدرپشیمون شده بودم. برام باورکردنی نبود این طوربمیرم."
_"حالابرف هیچی تواین سوزوسرما هی برو وهی بیا که چی؟ به نظرت همین امروز ارزشش روداشت ؟ منم خدایی بود که اومدم .بعد کی می خواست جواب بچه تو بده؟ اصلا" کی اهمیت می ده که چی اونم تو روستا کارتو درست انجام بدی "
_": من که نمیدونستم این طور می شه ولی کار یه روز دو روزم نیست.تکلیف بچه ها چی می شه؟"
نگاهش کردم . انگار نمی دانست چه بلایی از سرش گذشته. گفتم:" تو اجتما عی که هیچکی کارشو درست انجام نمی ده دنبال چی می گردی؟ واللا!"
پلاستیکی را از کیفش در اورد یک عدد نان خانگی روی داشبورد گذاشت وگفت:"اومدن یا نیومدن ما خیلی فرق می کنه .برای بچه ها برای خودمو ن .می دونید بچه هاخیلی با محبتند .هرروز تا بیرون روستا تو گل شل و سرما دنبالم میان ." بعد لبخندی صورت رنگ پریده اش راپوشاند و ادامه داد :"شغل ماهم دنیای خودش رو داره"
یک لحظه چهره اش درکنار چهره ی زنان دیگری پیش چشمم امد که هر روز با آن ها سرو کار داشتم . این چهره ی ساده وگرم به دور از سنگینی رنگ وروغن بزک از دنیای دیگری می امد . نمیدانستم حرفهایش چقدر درست بود؟ دنیای بچه ها دنیای معلمی !
چراغ های شهر از دور پیدا بود . بی شک این بهترین نمایی بود که تا به حال دیده بودم .حالا از دنیای سا کت وسرد یک ساعت پیش به دنیایی زنده وپرهیاهو وارد می شدیم در حالیکه ذهنم هنوز مشغول بود وبه دنبال جواب می گشت .
همان طور که سرعتم را کم می کردم گفتم :" اگه حالت خوب نیست ببرمت درمونگاه "
_"نه خوبم .اگه زحمتی نیست برسونیدم خونه !"
_"هر چی شما بگید خانم معلم!"
وقتی از ماشین پیاده شد همان جا ما ندم وبه نقطه ی سیاه کنار جاده نگاه کردم که چطور در ازدحام شهر گم می شد
